Berrak Sırma

Sokaklar boştur. Tren rayları kasabaya taşıyacağı gürültüden uzak, güneşin kızgınlığı altında parlamaktadır. Kasabanın şerifi Marshall, güzel eşi ile yeni evlenmiştir. Uzaklara gitmek için görevini devredeceği yeni şerif adayını beklerken hiç aklında olmayan eski bir çete tekrar karşısına çıkacak ve hayatını alt üst edecektir. Çete ile baş etmek zorunda kalan Marshall, bu yetmiyormuş gibi bir de kasabalının yanında olmadığı için ilk yenilgisini alır. Bol ödüllü Kahraman Şerif filminde geçen Do Not Forsake Me, Oh My Darlin adlı beste, eşlik ettiği sahnelerle sinemaseverlerin belleğine kazınır ve Ukrayna asıllı Dimitri Tiomkin’e ilk Oscar’ını kazandırır. Başarılı müzisyen bu ödülle yetinmeyecek ve iki kez daha En İyi Film Müziği Oscar‘ı ile onurlandırılacaktır. 1894 doğumlu Dimitri Zinovievich Tiomkin, Petersburg Konservatuvarı’na kabul edilir ve kısa zaman sonra da okul yöneticiliği yapan Alexander Glazunov’un kompozitörlüğü altında öğrenciliğe başlar. Aslında müzikle tanışması çok erk...

Hayat olgunlaştırır bizi. Toza toprağa bulanıp, çamur olmuş ellerimizi yıkar önce. Sonra en içten, en berrak gülüşünü zorunluluklarla, samimiyetsiz gülümsemelerle yitirtir, böylece donuklaşır gözlerimiz. Sabah türküsü tutturmaz olur dudaklarımız. Ne o güzel coşku kalır geride, ne de uğruna kendimizi feda edecek kadar değer verdiğimiz amaçlarımız… Her şeyin yitirildiği toplumsal devinimde o; her insan evladının eline alıp uzun uzun okuması, okudukça beynine ve hatıralarına bakması gereken kitapları dünyaya, en önemlisi de geleceğin sahibi çocuklara kazandırmış, erdemli bir yazar. Brezilya‘da Rio de Janeiro yakınlarındaki Bangu’da doğan Jose Mauro De Vasconcelos, Kızılderili bir anne ve Portekizli bir babanın çocuğu olarak 1920 yılının şubat ayında dünyaya gelir. Hayat, tıpkı romanlarındaki gibi hiçbir zaman kolay olmamıştır. Uğraşmadığı iş kalmamış, acı çekmiş ama yaşadıkları onu kötüleştirmemiş, aksine iyileştirmiştir… Oldukça yoksul olan ailesi ona bakmakta güçlük çeker ve Vasconcelos...

Hayat hiç eskimeyecekmiş gibi gelir insana. Ama her an eskiyor işte. Deniz kıyısında kumdan yapılmış bir kale gibi yaşadıklarımız da, düşündüklerimiz de zamanın dalgalarında bembeyaz köpüklenip yok oluyorlar. Her kum taneciği zamanın bulamayacağımız enginlerine yol alıyor ve geriye ne düşünceler, ne de yaşananlar kalıyor. Bunun içindir belki de kaydederiz birçok şeyi. Telefon numaraları, doğum günleri, adresler… Derken fikirler yazılır, resimler çizilir kâğıtlara. Bu güne kadar süregelen kaydetme istek ve geleneklerinden biri de Moleskine’ler üzerinde vücut buluyor. Yıllar önce Fransız çiftçilerin köstebek derisinden ürettiği defterler bugün, dünya çapında satışı yapılan bir markaya dönüştü. Jean-Paul Sartre, Bruce Chatwin, Vincent Van Gogh, Stéphane Mallarmé, André Breton ve daha nicelerinin eserlerini günümüze taşıyor bu kullanışlı deftercikler. Moleskine’lerin kullanıcı mirası öyle güzel ki insan “Bende alsam yazabilir miyim onlar gibi” diye düşünmeden edemiyor. Ama biliyoruz...

İnsanlar yaşamları boyunca birçok şey yapabilir. Ya da hiçbir şey yapmamayı seçebilir. Şüphesiz Paul Misraki birçok şey yapmayı değil, her şeyi yapmayı seçmiş, üstelik girdiği her müzik işinde de başarılı olmayı başarmış ancak ödüllendirilmemiş bir bestecidir.130 filmin müziğine imza atan Paul Misraki; Yeni Dalga’nın yaratıcılarından Jean Luc Godard’tan, çökmekte olan Avrupa kültürünün trajikomik eleştirisi hakkındaki Oyunun Kuralı filmi ile ortalığı karıştıran ve filmin gösterimini yapan sinema salonlarının kundaklanmasıyla karşılaşan ünlü yönetmen Jean Renoir’e kadar birçok yönetmene unutulmaz film müzikleri bestelemiştir. Takvimler 1908’i gösterdiğinde İstanbul’da Kanun-ı Esasi yeniden yürürlüğe girmiş ve Hürriyet Bayramı olarak sevinçle kutlanmıştı. 1908 yılının ocak ayında, Osmanlı İmparatorluğu’nda dünyaya gelen besteci Paul Misraki, Fransız ve Yahudi aile kökenlerine sahiptir. Onun hayatı; “Müzik bir disiplin işidir ve küçük yaşta başlandığı takdirde iyi sonuçlar verir...