Mokoena Gibi Atlıyor Zaman...



Kimimizi altı yaşında götürdüler oraya, kimimizi yedi. Bak dediler: “Bu sıra, bu masa, bunlar da arkadaş. Hepsi ne cici.”






Herkes oradaydı sanki! Dünyada bu kadar çok çocuk var mıydı gerçekten? Boylarımız o kadar kısaydı ki öğretmen hemen seçiliyordu. İlerleyen yıllarda bu boy farkının zararını kopya çekemeyerek anlayacaktık tabi…





Okul hayatının en güzel anları teneffüslerde geçerdi… Dersler neyse de o saatlerce süren, hışırtılı uğraşlar sonucunda kaplanan kitaplar! Bugünlerde özleyeceğim aklımın ucundan geçmezdi. Hepsini çantama koyduğumda böcek gibi sırt üstü düşeceğim zannederdim. Zaten ömrü karşısına çıkacak problemleri çözmekle geçecek bizlere hangi akla hizmet o problemleri dayarlardı bilmem. Ama teneffüslerde portakallı Cino yiyebilmek bile o problemlerle uğraşmaya değerdi. Cin de o zamanlar 3 harfli değil, yenebilir bir bisküviydi. (Daha eski okul kantinleri için Bkz: Devlet Bahçeli ve Püskevit) Zaten enerji taşan bünyelere neden bir hışımla da biz enerji depolardık bilmem ama bunların sonucunda okul bahçesindeki haşarılıklarımız hiç bitmezdi!

Kim ne derse desin küçüklük yaralanmalarının en delileri de hep okulda bulmuştur bedeni. Düşe kalka o sakız gibi, bembeyaz okul çorapları itinayla parçalanırdı. Acıyla hemen gözden iri bir damla yaş süzülür, yüz ekşitilir ve ağız bağırmak için aniden açılırdı. AMA! Evde değil de okulda olduğunun farkına vardığında... Arkandan “bebe” demesinler diye o çeneyi zorla kapar, yüzü gökyüzüne çevirip tuzlu gözyaşını eritirdin. Zaten böyle zamanlarda o, derste senin saçını çekip atkuyruğunu bozan tiplerden biri sırada asla göstermediği nezaketi gösterip yanına gelir, üzülerek yardım etmeye çalışırdı. Ecza Dolabında ikinci bir kriz anına kadar barış temsilcisi olurdu...

Zaman, ne ara attığını fark etmediğimiz boyumuz gibi işte... Uzun atlamada parmak ısırtan Godfrey Mokoena gibi pat diye bugünlere attı bizi. Bugün dediğim zaman, üniversiteyi bitirdiğim günlere tekabül ediyor bende. Hele bir de “geçici mezuniyet belgesi”nin gerekli koşullarını okuduysan, tamamdır. Her yaz tatilinden sonra döndüğün okul artık yok. Her ara dönemde duymaya alıştığın “sen şimdi kaça geçtin?” sorusu yok. En geçerli bahane olan “okuyom ben ya” kalıbı da artık hayatında yok. En kötüsüyse “iş” denen musibette, yıllarca bünyeye dikte edilen saat 3’te paydos ve iki gün hafta sonu tatili de yok!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yarım Ay

Henüz beş yaşındaydım… Mutfaktaki turuncu masanın önünde durmuş babaannemin yaptığı irmik tatlısına bakıyordum. Öğleden sonra teyzeler toplanacak; birbirlerine dönüp tek tek nasılsın diye hal hatır soracaktı. Bir ara yanlarına gidip hoş geldiniz demem gerekiyordu ama zamanı iyi ayarlamalıydım. Erken gidince bütün selamlaşma faslına tanık, geç gidince de lütfetmemiş gibi ayıp etmiş olacaktım. Babaannem telefonla konuşuyordu ama ne dediğini bir türlü duyamıyordum. Zaten bunların yahut mutfaktan taşan hamur işlerinin masadaki irmik tatlısının yanında hiç bir önemi yoktu. Bizimkiler hala o kadar tatlı çeşidi varken irmik düşkünlüğüme anlam veremediklerini söyler. Belki sırf babaannem yaptığı için belki de hakikaten kimse onun gibi yapamadığı için… Borcam kasedeki tatlıya servis edilmeden önce dokunmak çok ayıptı. Sonra misafirler dokunulmuş yiyeceği mi yiyecekti? Bu sözler kafamda kaç saniye döndü bilmiyorum ama dedemin ayak sesiyle kafamı bir saniyede koridora döndürdüğümü hatırlıyorum. ...
Devamı

VAR OLMAYAN ÜLKE’NİN KAYIP ÇOCUKLARI

Resim
Olmayan bir ülkede hep çocuk kalmak ister miydiniz? Nerede başlayıp bittiği belli olmayan suları keşfetmek, denizkızlarıyla yüzmek ve bir perinin üzerinize serptiği tozlarla uçmak… Bunları, belki daha da fazlasını yapabilir miydiniz? İçinden “Yok artık daha neler!” diyenleri, “Bunlar masallarda olur yahu deli mi bu?” diye soranları duyar gibiyim. Kendimizi avutmaya ve hayallerimizin üstünü kapatmaya öyle alışmışız ki! Biz bile inanmışız “aslında” istemediğimize. SİHİRLİ PERİ TOZU Gelin, bir yolculuğa çıkalım… Bundan yıllar evvel yazılmış, hiç gitmediğimiz ve tek kelimesine bile aşina olmadığımız uzak diyarların dillerine çevrilmeyi başarmış bir kitabın kapağını açalım. Hep çocuk kalmak isteyen ve bizlere yıldızlar kadar uzakta kalan bir yerde, Var Olmayan Ülke’de yaşayan Peter Pan’a dokunalım. Henüz yedi günlük bir bebekken uçup giden, kanatsız bir çocuktur Peter Pan. Londra’daki Kraliyet Sarayı’nın yakınında, büyük parkın içinde yer alan Kensington bahçelerine uçan ve orada karşıl...
Devamı

Satın Alınamayan Hayal

Resim
 Şimdi çayınızı alıp arkanıza yaslanın. Size gerçek hayattan alınan, film gibi bir bilim kurgu hikayesi anlatacağım. Adını da Yeşilçam filmlerindeki gibi klasik seçelim ki okuyanı bol olsun. Karşınızda: Satın Alınamayan Hayal! Olanları anlatabilmek için ilk iş bir soru sorayım, arkoloji kavramını duyan kaç kişiyiz? Hayır, arkeoloji değil, tam olarak “arkoloji”.  İlk kez İtalyalı Mimar Paolo Soleri’den duyduğumuz bu kelime bugün belki de bizlere çocukken izlediğimiz jetgiller’in müdanasız yaşamını vaat ediyordu. Bu konuda Jetgiller’i örnek veriyorum çünkü arkoloji’nin yakın zamanda kurulduğu yer tam da o çizgi filmdeki gibi, suların ve yeşilin hayli uzağında, gerçek dışı bir alanda... Mimari ve ekoloji kavramlarının birleşimiyle oluşan arkoloji yüksek nüfusa yönelik hizmet vermeyi amaçlayan, doğaya zarar vermeyen ve büyük, iç içe geçmiş yapılardan oluşan bir dizi tasarım ilkesini göz önüne alıyor. Bu projede teknoloji denince adı ilk seferde aklınıza gelen pek çok büyük ...
Devamı