Baba Evi denen birşey var bu dünyada!

Başlığa bakıp aldanmayın. Evlendiğim filan yok. Zaten ben bu kafayla gidersem evde kalacakmışım. Babaannemi en son o çok sevdiği doktoru İshak Bey’e götürdüğümde şikayet etti benden. İshak bey benim kızım olmadı, tek kız torunum da evliliği filan düşünmüyor. Mürüvvetini göremeden gideceğim gibi bir dolu söz söyleyip göz süzdü durmadan. Zaten “he” desem herhalde ertesi güne kısmet bulacak! Ha bunu demeden de kısmet baktığını düşünür gibi oluyorum ki çok korkuyorum, çok!
Baba Evi, şu an gitmek, havasını içime çekmek, saatlerce koltuğa gömülüp boş boş bakınmak istediğim ev.

Büyüklüğüyle bitmeyen şehir, her yana biriken kalabalıklar, böbür böbür dolaşılan iş yaşamı, tanıdık insanlar ve tanımadıklar, tüm gereksiz ayrıntıları öne çıkaran vitrinler her yanı, her yanı doldurup kalbimi sonuna dek sıktığında… Ben bavulumu alıp gitmek istiyorum! Zili sonuna dek çalayım... Çalayım… Üstelenmesinden bıktırıp kapıya koşturana dek çalayım. Kapı açılana kadar geçen 5 saniye gözümde bin dakika gibi büyüsün. Babam “A-aaaaaa!” desin hayretle gülerek. Sevinç dolsun içimiz, sımsıkı sarılsın hoş geldin diye. Neden geldiğimle bir dakika bile ilgilenmesin. Zaten insan “neden geldin” der miymiş kızına! “Mühim olan getiren değil götüren”miş. Nedense her şeyden bir parça götüren o zaman, Baba Evi söz konusu olunca durur. Odanın kapısını açar da bakarsın ya içeri…

Yatak bıraktığım yerde. Üzerindeki yastık istediğim gibi yan konmuş, pencereye bakıyor deseni. Lisede, hala hangi kafayla resmettiğimi bilmediğim ve eşrafın da anlamsız demeye utanıp “kübist esintiler taşıdığı” iltifatıyla mükâfatlandırdığı sanat eseri(!) asılı başköşede. İçindeki “gizli yazışmalar” yüzünden verdirmediğim coğrafya kitabı bile duruyor kitaplıkta. Hayır! Biz coğrafya dersini çok severdik, hele ki Rıfat Hoca’yı! Ama arada, derin mevzularda kaçamak yapılıyordu işte…

Sadece eşyalarla kalsa iyi! Muhabbetler de kaldığı yerden ilerler Baba Evi’nde. Hatta ne evi! Çarşıda bile yakalarsın sohbeti. Öyle twitter gündemine benzemez ki ahalinin hafızası. Bir olan yüzyıllarca aktarılır nesillere. Mesela birinin çocuğu çarşıda pipisini mi göstermiş! Bunu 3 nesil sonra da “onun büyük dedesi ne komik adamdı” diye anıverirler sohbet ortasında. Gününü sadece şu an nefes alıp verenlerle değil, önceki yüzyıllarda yaşayanlarla da paylaşırsın. O yüzden dedenin samimi arkadaşının kızına da iyi davranırsın. Dedenin samimi arkadaşının kızını tanımak size tuhaf mı geldi? O zaman akraba yapılanmasından pek bahsetmeyeyim. Çünkü ben de pek çıkamıyorum işin içinden. Ama herkesin birbiriyle akraba olduğunu söyleyebilirim. Baba Evi’nin bir özelliği de bu zaten. O ev, bir sürü kız alınıp verilen, bu yüzden de herkesle akraba olunan yerde değilse sıkıntı var demektir.

Baba Evi, her şeyin geçiciliğine rağmen değişmezliğiyle sevilir. Bir bıraktığını bir daha gidip baktığında bulabileceğin tek yer belki de! En güzeli de her kavuşmada aynı heyecanla karşılanmak galiba… 7, 10 ve 20’li yaşlarında nasılsa 40’lı yaşlarında da aynı hız ve sevgiyle açılır kapısı. Yalnız 40’lardan sonra yanınızda anahtar bulundurmanızda fayda var! Malum, yaşlılıkla biraz düşüyor hızları.

Yorumlar

  1. onurumutlu29 Mayıs 2013 05:38

    Berrakcım,
    Sakin şehirler vardır dünya üzerinde kabul gören. insanlar yaşadıkları bu topraklarda huzur bulurlar. senin de seferihasarlı, seferihisarın da kabul gören sakin şehirler arasında yer aldığını biliyorum. ama elbette ki evlensek de başka şehirlerde dünya meşakkatlerini sürdüredursak da asıl huzuru bulduğumuz, küçük kaçamaklar yaptığımız yerlerdir baba ocakları.. iyi ki varlar, iyi ki hayatımızın her anındalar.
    http://www.habitat.org.tr/sakin-sehirler/727-sakin-sehir-seferihisar.html

    Sevgiyle, kıymetli ailene selamlar.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yarım Ay

Henüz beş yaşındaydım… Mutfaktaki turuncu masanın önünde durmuş babaannemin yaptığı irmik tatlısına bakıyordum. Öğleden sonra teyzeler toplanacak; birbirlerine dönüp tek tek nasılsın diye hal hatır soracaktı. Bir ara yanlarına gidip hoş geldiniz demem gerekiyordu ama zamanı iyi ayarlamalıydım. Erken gidince bütün selamlaşma faslına tanık, geç gidince de lütfetmemiş gibi ayıp etmiş olacaktım. Babaannem telefonla konuşuyordu ama ne dediğini bir türlü duyamıyordum. Zaten bunların yahut mutfaktan taşan hamur işlerinin masadaki irmik tatlısının yanında hiç bir önemi yoktu. Bizimkiler hala o kadar tatlı çeşidi varken irmik düşkünlüğüme anlam veremediklerini söyler. Belki sırf babaannem yaptığı için belki de hakikaten kimse onun gibi yapamadığı için… Borcam kasedeki tatlıya servis edilmeden önce dokunmak çok ayıptı. Sonra misafirler dokunulmuş yiyeceği mi yiyecekti? Bu sözler kafamda kaç saniye döndü bilmiyorum ama dedemin ayak sesiyle kafamı bir saniyede koridora döndürdüğümü hatırlıyorum. ...
Devamı

VAR OLMAYAN ÜLKE’NİN KAYIP ÇOCUKLARI

Resim
Olmayan bir ülkede hep çocuk kalmak ister miydiniz? Nerede başlayıp bittiği belli olmayan suları keşfetmek, denizkızlarıyla yüzmek ve bir perinin üzerinize serptiği tozlarla uçmak… Bunları, belki daha da fazlasını yapabilir miydiniz? İçinden “Yok artık daha neler!” diyenleri, “Bunlar masallarda olur yahu deli mi bu?” diye soranları duyar gibiyim. Kendimizi avutmaya ve hayallerimizin üstünü kapatmaya öyle alışmışız ki! Biz bile inanmışız “aslında” istemediğimize. SİHİRLİ PERİ TOZU Gelin, bir yolculuğa çıkalım… Bundan yıllar evvel yazılmış, hiç gitmediğimiz ve tek kelimesine bile aşina olmadığımız uzak diyarların dillerine çevrilmeyi başarmış bir kitabın kapağını açalım. Hep çocuk kalmak isteyen ve bizlere yıldızlar kadar uzakta kalan bir yerde, Var Olmayan Ülke’de yaşayan Peter Pan’a dokunalım. Henüz yedi günlük bir bebekken uçup giden, kanatsız bir çocuktur Peter Pan. Londra’daki Kraliyet Sarayı’nın yakınında, büyük parkın içinde yer alan Kensington bahçelerine uçan ve orada karşıl...
Devamı

Satın Alınamayan Hayal

Resim
 Şimdi çayınızı alıp arkanıza yaslanın. Size gerçek hayattan alınan, film gibi bir bilim kurgu hikayesi anlatacağım. Adını da Yeşilçam filmlerindeki gibi klasik seçelim ki okuyanı bol olsun. Karşınızda: Satın Alınamayan Hayal! Olanları anlatabilmek için ilk iş bir soru sorayım, arkoloji kavramını duyan kaç kişiyiz? Hayır, arkeoloji değil, tam olarak “arkoloji”.  İlk kez İtalyalı Mimar Paolo Soleri’den duyduğumuz bu kelime bugün belki de bizlere çocukken izlediğimiz jetgiller’in müdanasız yaşamını vaat ediyordu. Bu konuda Jetgiller’i örnek veriyorum çünkü arkoloji’nin yakın zamanda kurulduğu yer tam da o çizgi filmdeki gibi, suların ve yeşilin hayli uzağında, gerçek dışı bir alanda... Mimari ve ekoloji kavramlarının birleşimiyle oluşan arkoloji yüksek nüfusa yönelik hizmet vermeyi amaçlayan, doğaya zarar vermeyen ve büyük, iç içe geçmiş yapılardan oluşan bir dizi tasarım ilkesini göz önüne alıyor. Bu projede teknoloji denince adı ilk seferde aklınıza gelen pek çok büyük ...
Devamı